உருவத்தால் தொலைதூரம் கண்ட நாம் உணர்வுகளால்
ஒன்றாய் விடியல் காண நினைப்பது ஏனோ இதுதான் காதலா?
எனக்கான நண்பனாய் துணையாக என் வாழ்வில் வந்த நீ,
என் வாழ்க்கை துணையாக மாறிய மாயம் என்னவோ.
இருளில் நுழைந்த ஒளி கீற்றாய் என் வாழ்வை அலங்கரித்தவனே.
உன்னவள் நான் உன் மூச்சுக்காற்றில் வாழ காத்துகொண்டிருக்கிறேன்.
என்னை கவிஞன் ஆக்கிய பெருமை உன்னையே சேரும்..!
உன்னை பார்க்காமல் இன்றுடன் மூன்று வருடங்கள் கடந்து செல்கின்றன...
உன் மீது நான் கொண்ட அன்பில் சிறுதுளி கூட மாற்றம் இல்லை...
இன்று மட்டும் இல்லை என்றும் உன் நினைவில் நான்...
சாரல் மழையாய் எனை தீண்டி சிலிர்க்க வைத்து !
மனம்தனில் குறுகுறுப்பை உண்டாக்கி!
எந்தன் மாற்றம்தனை என்னையே விந்தையாய்
பார்க்கும்படி செய்துவிட்டாயே கள்வா!
அண்டத்தை உனக்கு அறிமுகம் செய்ய குருதியை கொடையளித்து நீ பிறக்கையிலே!
உன் அழுகுரல் செவித்து பூரிப்பவளும் தாயே ! கண்டங்கள் உன்னை நெருங்கா
வண்ணம் கண்ணிமையென காத்து நீ வளரையிலே! உன் கண்ணீரை கண்டு
துடைப்பவளும் தாயே! புன்னகை மலராய்- நீ பூத்திருக்க கள்ளி முட்களின் மத்தியிலே
வாழ்ந்து-நீ இளைப்பாற இலைகளின் நிழலென நித்தமும் நிறைவாய்-நீ வாழ
அன்பென்னும் தொகையை மிகையாய் வழங்குபவளும் தாயே!
உண்டு."
காளையார்கோவில் - ப.பவித்திரன்
இரண்டு விஷயங்கள் எல்லையற்றவை:
பிரபஞ்சம் மற்றும் மனித முட்டாள்தனம்;
மேலும் பிரபஞ்சத்தைப் பற்றி எனக்கு
உறுதியாகத் தெரியவில்லை...